Vleerman
De man, in vleermuispak, die ondersteboven met zijn voeten vastgebonden aan de zoldering hangt, sluit de ogen en doet er het zwijgen toe.
De reporter knikt begrijpend. Dat is goed. Mensen vertellen altijd meer als je niets zegt en gewoon maar wat af blijft wachten. Deze reporter kan dat. Vroeger zeiden ze weleens dat hij talent had en acteur moest worden. Eigenlijk had hij dat ook best gewild. Helaas, het is anders gelopen.
Deze keer kan hij echter moeilijk stil blijven. ‘Gewoon. Zijn.’ Dat was enige uitleg die de bungelende man voor hem had willen geven.
‘Maar, dit kan toch niet gezond zijn?’ probeert de reporter het nog eens.
De man zegt niets. Hij kucht alleen.
De reporter bekijkt het roodaangelopen hoofd. Probeert de verstandelijke vermogens in te schatten. De man in het vleermuispak kucht een tweede keer. Spreken is lastig als je ondersteboven hangt. Veel dingen zijn lastiger dan.
‘Nee, het is inderdaad niet gezond,’ antwoordt de man uiteindelijk. Zijn stem piept ervan. ‘Er zijn onderzoeken die dat uitgewezen hebben, dat is waar. Maar er zijn ook onderzoeken die dat weer in twijfel trekken. Het is niet zo zwart-wit als het lijkt.’
‘Bent u gelukkig zo?’
De vleermuisman schudt ontkennend het hoofd. Zo heftig dat de balk waaraan hij hangt even kraakt. Samen met de tocht die hij zachtjes door de kieren van het dak voelt suizen, geeft dat de reporter plots het gevoel dat hij in een oude filmscene staat. Een thriller. Iets van Hitchcock mischien. Het klopt dat oude films in zwart-wit zijn, bedenkt hij zich. Vroeger was alles immers veel eenvoudiger. Kijk ze maar terug en je snapt het.
‘Gelukkig.’
De vleerman - de reporter heeft besloten hem vanaf nu zo te noemen - proeft het woord op zijn tong alsof het een delicatesse is die hij al jarenlang niet meer heeft mogen smaken en waarvan hij niet meer weet of hij het nog wel lekker vindt. ‘Gelukkig...’ Het woord brengt hem in verwarring.
‘Gelukkig niet,’ lacht hij tenslotte maar. De lach gaat snel weer over in gehoest. Daarna is er stilte.
‘Maar... kunt u het misschien nog één keer uitleggen?’ vraagt de reporter, een beetje wanhopig nu. ‘Voor de kijkers thuis natuurlijk,’ voegt hij er snel aan toe.
‘Nee hoor,’ zucht de vleerman. Hij doet zijn ogen weer dicht. ‘Nee. Dat kan ik echt niet.’